Nepalese Bruiloft

Tja, hoe ga ik dit beschrijven...
Ten eerste maar wat basisopmerkingen/kenmerken over de Nepalese gang van zaken.
- Tradities zijn erg belangrijk
- Familie is ook erg belangrijk
- Men laat toch vaak liever een ander iets doen.
- Eten is symbolisch gezien erg belangrijk.

Dan wat observaties, we proberen er uiteraard niet teveel een gekleurde westerse mening over te vormen, maar het blijft lastig neutraal toe te kijken.
- Trouwen is niet leuk voor de bruid en bruidegom
- nepalezen kunnen niet feestvieren
- Familie van de bruid is heel veel tijd, geld en moeite kwijt aan t geheel

Dan de beschrijving :-) :
Onze locale ramro-man Bikulal was als broer van de bruid de feestorganisator. De dag tevoren dus al hard in de weer, met de rest van de familie. Eind van de middag kwam de bus uit Katmandu met een groot deel van de gasten en de bruidegom.
Onder begeleiding van de plaatselijke fiedel- en toeterband kwam die stoet het dorp binnen en daalde over het bergpaadje langs ons verblijfhuis af naar het feestterrein.
Daar gingen wij dan ook maar vlot kijken, nog een hele toer het steile pad af voor Ad. Bruidegom werd in de tent (lees: afdekzeil met slingers en ballonnen) neergezet en de gasten zetten zich op de diverse matjes in afwachting van wat komen ging. Wij ook, althans wij dachten inderdaad dat er nu wel wat zou gebeuren. De bruids familieleden hadden inmiddels tig pannen op de diverse vuurtjes achter t huis opgewarmd en aan alle gasten werd schepje voor schepje een bord met lekkernijen gevuld (lees: niet te eten harde deegballen, soort van pretzels, schepje groenten, schepje vlees, schepje ingekookt bloed, en nog wel wat). Voordat iedereen een bord had was er denk ik een uur voorbij. Oh, en daarvoor had men met vijf man ruim 40min geprobeerd het licht in de tent te fixen (draadjes doorbijten, verder strippen met de tanden en weer aan elkaar draaien, uiteindelijk maar stel nieuwe draden geknoopt). We hopen maar dat men het gezellig vond weer eens met elkaar te kletsen (ook na 6u busreis nog, wij hebben die reis vandaag ondergaan, later meer), want er gebeurde dus niets.

Na die hap kwam het echte diner, de onvermijdelijke Dhal Bat (hét Nepalese gerecht. Kijk, het is prima dat je een nationaal gerecht hebt, maar dat wil niet zeggen dat je dat altijd twee of drie keer per dag, en dus gewoon niets! anders, hoeft te eten!) Helaas ontkwam ik niet aan een bord (mijn halve kilo rijst was nog weinig). Lang leve de honden...
Bruidegom zat maar wat voor zich uit te staren. Bruid was die middag al opgemaakt etc en mocht haar kamer niet meer uit tot de werkelijke ceremonie. En die zou dus, begrepen we, pas volgende ochtend 7u zijn. Ja inderdaad, 7u 's ochtends! (foto hieronder is dus van dag2)

De muzikanten lagen inmiddels zat van de raksi (locale homemade maisrum, lekker spul!) in hun eigen tent die blauw stond van de sigarettenrook. De locale jeugd had een stereoset staan met muziek op USB-stick en daar werd wat doorheen gezapt. Gedanst werd er eerst niet, later een beetje eigenlijk alleen op de Nepalese muziek en natuurlijk Gangnam Style, vooral door ons initiatief (wij vier Hollanders, onze gids, en een Deens meisje dat er ook was). En zo bloedde de avond dood net als de os eerder die dag... Zonde trouwens van dat beest, zoals de vorige foto al liet zien verhakken ze dus alles en daarna veel te doorbakken, echt geen lekker vlees meer dan.

Rond tienen vonden wij t welletjes. Al die familie hing daar dus maar wat, men sliep gewoon daar in/onder de tent, velen waren al weggezakt.

Zie vervolg.