Bruiloft deel 2

De volgende ochtend ging alles op de Nepalese tijd gelukkig. Ik moet nog even vermelden dat wij binnen in huis konden slapen bij onze gids dit keer. Niet op een matje in de tent, maar op een echt vlak bed. Wel diagonaal, want die Nepalese bedden zijn veel te klein voor ons natuurlijk. Wij sliepen beneden en Anneke en Jos op de eerste verdieping. Rajman en zijn vrouw zelf in de keuken (apart gebouwtje). We waren echter niet alleen, ook de dieren zitten hier ‘s nachts binnen.  Dikwijls gewoon bij de mensen in huis, in een apart stukje van de begane grond. Hier hebben ze het een stuk minder arm in dit dorp, en dus een aparte stal. De kippen zijn echter wel binnen, die worden onder een mand gestopt, moeder met de kuikens, en de haan apart. En die laatste maakte ons stond dus aan mijn voeteneind en was er omstreeks half 6 als de kippen bij als antwoord op een andere haan uit de buurt…

Toch nog maar eens omgedraaid, en om half zeven zijn we opgestaan, en iets na zevenen waren we dan maar naar beneden gegaan om naar het vervolg van de bruiloft te gaan.  De ‘Dhalid’ dorpsmuzikanten tetterden en trommelden er al flink op los. We waren net op tijd om de bruid het huis uitgedragen te zien worden (via de mesthoop) naar de feesttent (op het maisveld), en daarna werd er weer eten uitgedeeld. Dit duurde weer geruime tijd en uiteindelijk (zeker na 8u) wenste de bruidegom iedereen eet smakelijk. Het bordje was soortgelijk en wederom niet veel soeps vond ik (zeker niet om die tijd). Daarna begon de tika-ceremonie (de tika is de stip die vele hindoes/buddhisten op hun voorhoofd zetten, een zegening, het derde oog). Eerst de directe familie die bruidegom en bruid wat rijst over het hoofd gooien en dan met dezelfde plakrijst op het voorhoofd drukken (3x). Daarna wat roepies in de muts van de bruidegom en aan de bruid en directe naastzittende familieleden geven. Dat is dus de cadeauceremonie/receptie/zegening in een. Er wordt niets bij gezegd trouwens.  Dit doen alle mensen zeer uitgebreid en dat duurt dus wel even.  

Omstreeks 10u sprong ineens alle familie die met de grote bus was gekomen op en maakte aanstalten te vertrekken. Voor ons het sein om ook maar snel in de rij te gaan staan, een beetje dringen was wel nodig om uberhaupt aan de beurt te komen.  Jos, Anneke en ik hebben ook de rijstzegening gegeven en een cadeautje.  Daarna gingen we snel naar boven om onze tas in te pakken. De hele stoet kwam trouwens nog wel leuk langs ons huis weer naar boven gewandeld, en ze poseerden nog even voor Ad z’n camera!

Er was tot nu toe dus geen echte trouwceremonie geweest, geen idee of die nog gaat komen, maar in elk geval stonden er nog wat dingen op het programma in Kathmandu, waar de pasgetrouwden o.a. de schoonmoeder nog zouden zien en een tempel zouden bezoeken.

Nog saillant detail trouwens: Bruidegom was net 2 weken terug van 4jaar in Dubai gewoont en gewerkt te hebben. En eind februari ging hij weer voor 2 jaar (vele Nepalezen werken - praktisch gezien vrijwel als slaaf  van een bedrijf - in het buitenland om zo voor hun ezin in Nepal te kunnen zorgen). 

Er was eerst bedacht dat we met de bruiloftsbus mee naar Kathmandu gingen maar behalve dat die wel erg snel vertrok en we nog wel even wilden lunchen (aangezien we het Nepalese bruiloftsontbijt maar hadden afgeslagen), was die bus ook wel erg vol. Dus namen we de normale bus van 13u. Om 5 voor een kwamen we aan bij de bushalte aan het begin van het dorp. Geen bus...

Toen bleek dat de vooruitgelopen drager onze baggae snel had neergezet en achter de TE VROEG! vertrokken bus was aangerend. 500m verder stond deze stil en na enig overleg bleef hij wachten op ons. Voor Ad dus nog even een extra stukje doorstappen, wat een bezweet begin van de lange reis betekende. Toen we eenmaal in de bus zaten heeft hij nog zeker een kwartier  wachten op iets of iemand. Geen idée, maar uiteindelijk vertrokken we om iets voor half twee. Tja… Nepal.  :)

De busrit zelf was in een kort word eigenlijk hels. 6 uur lang hebben we eigenlijk niet kunne bewegen. De eerste bijna 4 uur daarvan was onverharde hobbelweg met maximal 10 km per uur. En steeds werd er gestopt als er mensen langs de weg stonden. Ik was de local busses al wel gewend uit India, maar daar zat toch een stuk meer structuur in en werd er op de lange ritten tenminste collectief gestopt elke 2 a 3 uur. Nu werd het echt proppen continu en dan zit je al snel niet meer lekker. Ook het dak werd volop gebruikt trouwens (voor tassen, mensen, geiten etc) en twee keer kwam er iemand met een kip onder de arm mee in de bus. Nepalezen zijn trouwens dikwijls erg asociaal merk je dan toch, want even doorlopen in het gangpad is er niet bij.

Om kwart over 7 waren we erg blij dat we in Kathmandu waren (net als dat we overigens kortstondig blij waren toen we de asfaltweg bereikten, maar door de drukte en de wetenschap dat het nu nog 45km was, was die blijdschap van korte duur). Met Resham (een van de draggers, hij was mee om nieuwe inkopen te doen voor de trekking van Jos en Anneke, die ons team dus overnemen) hebben we nog lekker gegeten in een restaurantje en toen lekker onder de wol gedoken na nog even skypen met het thuisfront dat lekker in de sneeuw zit.